ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ - Αρθρο στις 26.09.2011

Η επιστολή αυτή γράφεται στο αεροδρόμιο Gatwick του Λονδίνου , αναμένοντας την επιβίβαση μου για την επιστροφή στην Ελλάδα. Αρχικά είχα αποφασίσει να μην δημοσιοποιήσω αλλά ούτε καν  συζητήσω τις σκέψεις που όλες αυτές τις ημέρες με βασάνιζαν και με κάνουν αντί να επιστρέφω γεμάτος θετική ενέργεια από το βραβείο που καταφέραμε να αποσπάσουμε ως εταιρεία , να επιστρέφω προβληματισμένος , απογοητευμένος και αηδιασμένος για όλους αυτούς και όλα αυτά που μας κατάντησαν έτσι. Με αυτό το σκεπτικό αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τις σκέψεις μου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πριν από μερικά χρόνια και συγκεκριμένα κάπου στο 2004 διάβαζα και ξαναδιάβαζα για την τεράστια ζήτηση που θα υπήρχε στην Ελλάδα από Ευρωπαίους που θα επιθυμούσαν να αποκτήσουν μια κατοικία στον Νότο , μια κατοικία σε ένα τόπο με ήλιο και θάλασσα. Μάλιστα μίλαγαν τότε με συγκεκριμένα νούμερα αναφέροντας ότι 1.000.000 κατοικίες θα είναι η ζήτηση των πέντε επόμενων ετών από Βορειοευρωπαίους. Διαβάζοντας λοιπόν όλα αυτά ξεκίνησε η ιδέα της Διεθνούς προβολής της εταιρείας μας , επενδύοντας σημαντικά ποσά για την συμμετοχή μας σε διεθνείς εκθέσεις και διαγωνισμούς έχοντας πάντα την κρυφή ελπίδα ότι ίσως κάποτε καταφέρουμε και μείς να μπορέσουμε να ενταχθούμε στον Διεθνή χώρο των κατασκευών και κατασκευαστών , επεκτείνοντας το πελατολόγιο αλλά και δημιουργώντας σιγά σιγά το brand name της εταιρείας μας.

Η αλήθεια είναι ότι η προσπάθεια ξεκίνησε πολύ δυναμικά , όμως από την αρχή βρισκόμασταν διαρκώς απογοητευμένοι , αφού στο εσωτερικό ακούγαμε για τα μεγαλόπνοα σχέδια των πολιτικών μας για την παραθεριστική κατοικία στην Ελλάδα και όταν πηγαίναμε στο εξωτερικό για να συμμετάσχουμε σε εκθέσεις κλπ. , απλά απολαμβάναμε την μοναξιά μας. Μιλάμε για την απόλυτη μοναξιά αφού όλα αυτά τα χρόνια οι Ελληνικές παρουσίες σε διεθνείς εκθέσεις ήταν και είναι απειροελάχιστες και μάλιστα πολλές φορές νιώσαμε να είμαστε περικυκλωμένοι από Τουρκικές σημαίες αφού η παρουσία των γειτόνων μας ήταν και εξακολουθεί να είναι σημαντική. Επίσης σημαντική – σημαντικότατη θα έλεγα – είναι η παρουσία της Κύπρου η οποία με την πολιτική της για την παραθεριστική κατοικία έχει καταφέρει να προσελκύσει το διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον και πλέον κεφάλαια εκατομμυρίων ευρώ έχουν πλημμυρίσει το νησί και κινούν την τοπική οικονομία , αφού – ως γνωστόν – ο ξένος ο οποίος θα αγοράσει την παραθεριστική κατοικία κινείται στην τοπική αγορά , προσκαλεί φίλους του , εκ των οποίων κάποιοι φιλοξενούνται από αυτόν και κάποιοι άλλοι διαμένουν στις τοπικές ξενοδοχειακές μονάδες.

Τελευταία έχουν ανοίξει και άλλες αγορές οι οποίες μάλιστα κινούνται ταχύτατα και πολύ έξυπνα στον τομέα αυτό και ομιλώ για την Κροατία , το Μαυροβούνιο αλλά και την Σλοβενία. Χώρες που μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση , κατάφεραν να ορθοποδήσουν να διαβάσουν σωστά τα μηνύματα της παγκόσμιας αγοράς και οικονομίας και να ανοίξουν φτερά για μια αναπτυξιακή πολιτική βασισμένη στην παραθεριστική κατοικία. Άραγε έχει σημασία ότι πρωθυπουργός του Μαυροβουνίου είναι μόλις 35 ετών ; Ίσως έχει και αυτό την δική του σημασία.

Με το πέρασμα των ετών λοιπόν και αφού στην Ελλάδα διοργανώνονταν διαρκώς συνέδρια για την παραθεριστική κατοικία και μάλιστα με τέτοια συχνότητα και τέτοια σοβαρότητα που δεν γνωρίζαμε και μείς οι ίδιοι τι θα απογίνουμε με την ζήτηση που θα έχουμε σαν χώρα (!!!) , χωρίς φυσικά εμείς να βλέπουμε τίποτα να αλλάζει στην αγορά. Και ενώ αυτά συνέβαιναν στο εσωτερικό , στο εξωτερικό τα μηνύματα ήταν διαρκώς πιο ανησυχητικά. Την εποχή λοιπόν που στο εσωτερικό μίλαγαν για τον διακαή πόθο των Ευρωπαίων – και όχι μόνο – να επενδύσουν στην Ελλάδα , ταξιδεύοντας στο εξωτερικό και συμμετέχοντας σε διεθνή γεγονότα που αφορούσαν την παραθεριστική κατοικία παγκόσμια παρατηρούσα ότι το κλίμα ήταν τελείως διαφορετικό από αυτό που οι πολιτικοί μας και οι παρατρεχάμενοι αυτών διεκήρυτταν. Τα πράγματα στο εξωτερικό ήταν απλά. Η θα αλλάξετε την νοοτροπία σας ως Έλληνες και να θεσπίσετε ένα μόνιμο και δίκαιο φορολογικό σύστημα καθώς και ένα πολεοδομικά ξεκάθαρο τοπίο ή δεν πρόκειται ποτέ να δείτε πραγματικές επενδύσεις στην χώρα σας. Αυτά λοιπόν μας έλεγαν από το 2004. Εμείς από την πλευρά μας αισιόδοξοι – ως Έλληνες – διαβεβαιώναμε ότι πλέον τα πράγματα θα αλλάξουν , «οι Ολυμπιακοί αγώνες που έγιναν με εξαιρετική επιτυχία θα αποτελέσουν το εφαλτήριο για όλες αυτές τις αλλαγές» - τους διαβεβαιώναμε τότε. Βέβαια στο σημείο αυτό να πω ότι ακόμα και τότε όταν αναφερόμασταν στην επιτυχία των Ολυμπιακών αγώνων , όλοι μας έλεγαν ότι η επιτυχία των αγώνων δεν είναι το ηθικό μόνο μέρος , είναι και το οικονομικό και μας επεσήμαναν επανειλημμένα ότι στο κομμάτι αυτό αποτύχαμε παταγωδώς και αυτό θα το βλέπαμε ότι θα έρθει η εποχή να αποπληρώσουμε τα ομόλογα με τα οποία κάναμε τα έργα και για την οποία δεν είχαμε σχέδιο διαχείρισης τους από τους αγώνες και μετά. Άραγε είχαμε πέσει σε προφήτες και δεν είχαμε αξιολογήσει την αξιοπιστία τους ή μήπως απλά «έκλεβαν εκκλησία» - κατά την σοφή  λαϊκή ρήση – αφού απλά γνώριζαν τα αυτονόητα … για τα οποία ο Έλληνας πρωθυπουργός μίλησε αργότερα και μάλιστα μίλησε για την επανάσταση του αυτονόητου (άραγε ήξερε τι έλεγε ;).

Μ αυτά και μ αυτά πέρναγε ο καιρός , καταφέραμε το έτος 2008 να αποσπάσουμε δύο Διεθνή βραβεία για μελέτες μας στην ευρύτερη περιοχή του Αγίου Νικολάου και στην απονομή βράβευσης … μια από τα ίδια. Δύο Ελληνικές συμμετοχές και οι δύο μάλιστα από την Κρήτη , πλήθος Κυπριακών και φυσικά πλήθος Τουρκικών.

Εμείς όμως δεν εγκαταλείψαμε την προσπάθεια. Βλέπεις τα βραβεία σου δίνουν ηθική ικανοποίηση και συνεχίζεις την προσπάθεια με περισσότερη δύναμη και ορμή. Στα τέλη του 2008 αρχίζει η κρίση να δείχνει τα δόντια και στην Ελλάδα , οι τράπεζες κλειδώνουν … , α και φυσικά μην ξεχάσουμε ότι το 1.000.000 Ευρωπαίοι που απεγνωσμένα ζητούσαν παραθεριστική κατοικία στην Ελλάδα δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Η αγορά λοιπόν αρχίζει να παγώνει , το επενδυτικό ενδιαφέρον οποιασδήποτε μορφής εξαφανίζεται από το προσκήνιο και η εθνική μελαγχολία κάνει την εμφάνιση της μέρα με την μέρα , αφήνοντας όλο και εντονότερα σημάδια. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον εξακολουθούσαμε να προσπαθούμε στον διεθνή στίβο έχοντας φυσικά επανασχεδιάσει την τακτική μας και φυσικά τα διαθέσιμα ποσά για προώθηση και συμμετοχή σε διεθνείς εκθέσεις. Μέσα λοιπόν σε αυτό το εκρηκτικό μίγμα για τον επιχειρηματικό κόσμο αλλά και για τον Ελληνισμό γενικά έρχεται το χαρμόσυνο νέο της εκ νέου βράβευσης της εταιρείας μας για μια μελέτη που έγινε στην περιοχή του Καλού Χωριού. Γεμάτος χαμόγελα και με την ελπίδα ότι για λίγες ημέρες θα απολαύσω την χαρά της επιτυχίας ήρθα στο Λονδίνο για την τελετή απονομής αλλά και για μια ομιλία σχετικά με την εξοχική / παραθεριστική κατοικία στην Ελλάδα. Βλέπεις πολλές φορές , τα όνειρα απέχουν πολλή από την πραγματικότητα και δυστυχώς όταν το συνειδητοποιείς πονάει αρκετά.

Ας δούμε όμως τα πράγματα με την σειρά τους. Την Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου ήταν προγραμματισμένη η ομιλία για την εξοχική κατοικία , έχοντας απέναντι μου ένα ακροατήριο με ανθρώπους της κτηματαγοράς , εκπροσώπους επενδυτικών fund , επενδυτές αλλά και απλούς Βρετανούς που ενδιαφέρονταν για την απόκτηση παραθεριστικής κατοικίας ανά τον κόσμο. Η πρώτη «κρυάδα» ήταν όταν ανακοινώθηκε ότι ο ομιλητής θα ήταν Έλληνας. Άκρα του τάφου σιωπή και κάποιοι από αυτούς χαμογελούσαν με ειρωνικό χαμόγελο για το γεγονός του ότι ο ομιλητής ήταν Έλληνας (λες και αναρωτιόταν πως και κατάφερε αυτός και ήρθε εδώ). Περιττό να σας πω ότι δεν υπήρχε άλλη Ελληνική παρουσία, παρά μόνο πάρα πολλοί Κύπριοι , οι οποίοι ήταν και οι μόνοι που τελικά χειροκρότησαν μετά το αρχικό πάγωμα. Θέλω να πιστεύω ότι μπορείτε να αντιληφτείτε την εξαιρετικά δύσκολη θέση στην οποία βρέθηκα. Τελειώνοντας όμως την ομιλία μου ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Άπαντες στην αίθουσα – εξαιρουμένως ομολογουμένως των Κυπρίων – επιτέθηκαν για την πολιτική που ασκεί η Ελλάδα στο θέμα της παραθεριστικής κατοικίας , όλοι ειρωνεύτηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την χώρα μας. Ήταν μια στιγμή απογοητευτική , ήταν μια στιγμή που δεν ήθελα κανένας να γνωρίζει ότι είμαι Έλληνας. Όλοι γνώριζαν τις παλινωδίες της Κας Μπιρμπίλη , όλοι γνώριζαν για την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων και μάλιστα με ρώταγαν για το πότε πιστεύω ότι θα γίνει η επόμενη , όλοι γνώριζαν για την πολεοδομική αναρχία της χώρας και τέλος όλοι γνώριζαν για τα προβλήματα που έχουν αντιμετωπίσει όλοι όσοι έχουν επενδύσει στην Ελλάδα. Ήταν η στιγμή που ένιωθα ότι θα ήθελα να εξαφανιστώ από προσώπου γης με όποιο τρόπο και αν αυτό μπορούσε να γίνει. Η μοναξιά σε όλο της το μεγαλείο … !!!

Μετά από εμένα ομιλητής για το Μαυροβούνιο και μάλιστα Λονδρέζος παρακαλώ. Εκπληκτική παρουσίαση της χώρας , με ιδιαίτερη μνεία στα δύο μνημεία που έχουν ενταχθεί στον κατάλογο της Unesco , με ιδιαίτερη μνεία στον νεαρό πρωθυπουργό , με εξαιρετικές κριτικές για τον τρόπο υποδοχής και αντιμετώπισης των επενδυτών και φυσικά με ιδιαίτερη αναφορά στο φορολογικό καθεστώς για κεφάλαια που επενδύονται στην χώρα από το εξωτερικό. Παράλληλα αρκετές αιχμές για τα όσα ακούσθηκαν για την Ελλάδα και με συμπέρασμα ότι σε σχέση με την Ελλάδα , το Μαυροβούνιο αποτελεί ασφαλή επενδυτικό προορισμό. Τα ίδια ακολούθησαν και για πολλές άλλες χώρες όπως Πορτογαλία , Ισπανία κλπ.

Η μέρα – καλώς ή κακώς -πέρασε , επέστρεψα στο ξενοδοχείο και αποφάσισα να ξεχάσω τα πάντα και να προετοιμαστώ για την επόμενη ημέρα , την ημέρα της απονομής. Πραγματικά το επόμενο πρωί , επέστρεψα στον «χώρο του εγκλήματος» , πλέον όλοι γνώριζαν την καταγωγή μου και όλοι έρχονταν να μου ευχηθούν καλό κουράγιο στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα. Λες και ήμουν στενός συγγενής θύματος κατά την διάρκεια εξοδίου ακολουθίας…

Όμως οι απογοητεύσεις δεν έλεγαν να τελειώσουν. Όταν είδα τα έργα τα οποία όλες οι υπόλοιπες χώρες παρουσίαζαν και για τα οποία βραβεύτηκαν, από την μια ένιωσα μια απίστευτη υπερηφάνεια που καταφέραμε και μεις να είμαστε μέρος της γιορτής αυτής , από την άλλη ένιωσα μια πίκρα αφού όλες οι άλλες χώρες παρουσίαζαν λιμάνια , μαρίνες , επενδύσεις απίστευτες σε κατοικίες πόλεων αλλά και εξοχικές κατοικίες , ουρανοξύστες κλπ. και μέσα σε αυτά και η Ελλάδα ως φτωχός συγγενής με μια κατοικία στην Κρήτη. Όσο και αν το επίτευγμα για μας είναι τεράστιο δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Ελλάδα απουσιάζει από τέτοια γεγονότα. Δεν μπορώ και τελικά δεν θέλω να πιστέψω ότι η Ελλάδα παρουσιάζει Διεθνώς αυτήν την τραγική εικόνα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν παράγεται Αρχιτεκτονική στην Ελλάδα. Όμως το ερώτημα είναι «Που είμαστε σαν Χώρα;». Που πατάμε , που βρισκόμαστε και εν πάση περιπτώσει που προσανατολιζόμαστε. Στο σημείο αυτό να θυμηθώ ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Αρχιτέκτονα κ. Αλέξανδρου Σαμαρά - προ τριετίας -ο οποίος έλεγε τότε: « Το δομημένο περιβάλλον είναι αποτέλεσμα του ότι όλοι χτίζουμε σε ένα πλαίσιο πολυνομίας , διάσπασης ευθυνών , αποφάσεων που λαμβάνονται με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία από υπεύθυνους με περιορισμένη παιδεία , γνώση , φαντασία , προσλαμβάνουσες παραστάσεις και έλλειψη κοινού νου». Αλήθεια πόσες αλήθειες έλεγε τότε , όταν ακόμα η κρίση δεν υπήρχε καν και φυσικά σε μια εποχή που ελάχιστοι μίλαγαν με τον τρόπο αυτό.

Παρ όλα αυτά , είναι κρίμα να πούμε ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ. Είναι κρίμα να χάνουμε τα τραίνα , το ένα πίσω από το άλλο. Είναι κρίμα σαν λαός να τους δίνουμε το δικαίωμα και να ασχολούνται μαζί μας. Είναι κρίμα να μας υποτιμούν με τον τρόπο που μας υποτιμούν και δυστυχώς να έχουν δίκιο που το κάνουν. Είναι κρίμα όλοι εμείς που μπορούμε να πούμε κάτι να σιωπούμε και να αποκτούν βήμα στην Ελλάδα άνθρωποι χωρίς προσωπικότητα και διεθνείς εμπειρίες.

Φτάνει πια , φτάνει πια , φτάνει πια !!! Αηδιασμένος από όλα όσα συμβαίνουν στην χώρα μας , αηδιασμένος από την εικόνα που αντίκρισα στο Λονδίνο για την χώρα μας , αηδιασμένος από το γεγονός του ότι ένιωσα να ντρέπομαι  που είμαι Έλληνας.

Θα μπορούσα να πώ πολύ περισσότερα , πλην όμως η πτήση δεν αστειεύεται και πιστέψτε με δεν θέλω άλλο να μείνω εδώ και να με ρωτάνε από πού είμαι και να με συλλυπούνται !!!

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ …

 

ΓΟΥΝΑΛΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Πολιτικός Μηχανικός

gounalakis@europlan.gr

 

Υ.Γ. Τελικά τα χαστούκια είναι ατελείωτα. Η πτήση πετάει με καθυστέρηση 3 ωρών , η εταιρεία αναγγέλλει την καθυστέρηση λόγω της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας , ο κόσμος δυσανασχετεί έντονα και ο συνεπιβάτης που κάθεται δίπλα μου μαζί με την σύζυγο του με ρωτάει αν είμαι Έλληνας και στην συνέχεια με ρωτάει για την κατάσταση στην Ελλάδα και μου δίδει και αυτός με την σειρά του κουράγιο για την δύσκολη συνέχεια !!! Ευτυχώς ήρθα στην Ελλάδα και έπαψαν τα συλλυπητήρια , συνεχίζεται όμως η πένθιμη ατμόσφαιρα …